Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/137

 Chwilę wśród ciszy, przerywanej skrobaniem pióra pod ciężką ręką prymusa, padały krótko nazwiska, aż ostatni powiedział swe zdanie i usiadł.
 Köhler zsumował.
 — O trzy głosy Rahoza górą! — wymówił donośnie i wstał.
 Na tępej, zimnej jego twarzy, znać było ostateczne znurzenie i przykrość. Sięgnął po godła prezesa, spoczywające przed nim na stole i włożył je na wybranego.
 — Fest, froh, frei! — zahuczało ze stu gardzieli, zrazu ciszej, potem coraz potężniej.
 U bufetu wyjęto czop z beczki. Złotawy trunek trysnął strumieniem, pieniąc i rozbiegając się po kuflach.
 — Fest, froh, frei! — wrzeszczano nieludzko, i Rahoza, porwany na barki, wzniósł się nad rozhukany tłum.
 Zanosiło się na hulankę całonocną.
 Rafał wstał, zapłacił, zapalił cygaro i ruszył ku drzwiom. Ale Feliks już go spostrzegł wśród zamętu i zawołał imponująco:
 — Hej, filozofie! W natchnieniu nad dziełem nie zapomnij, że wyjeżdżamy jutro. Żebyś się wczas stawił na dworcu.
 — Uhm, będę! — odparł i po raz pierwszy tego wieczora uśmiechnął się.
 Żeby Feliks ten śmiech dostrzegł i zrozumiał, straciłby wiele na humorze.
 Ale on tryumf nad współzawodnikiem obchodził i szalał niefrasobliwy!