Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/159

 — A choćby w przepaść, byle nie żyć w niepewności!
 — A potem? — szepnął sam do siebie Adam.
 — Potem! Ha, ha, świat szeroki!
 Lachnicki głową potrząsnął.
 — I co mi ten pusty świat da? Iść i iść przed siebie dobrze temu, co duszę ma szczęśliwą i serce wolne. A ja wszędy za sobą poniosę wspomnienia i tęsknotę.
 Rafał się porwał na nogi, wzburzony i zniecierpliwiony.
 — Wolisz tu gnić i wegetować, więc milcz przynajmniej! Głupcem jest, kto kocha i sam dobrowolnie zakuwa swe człowieczeństwo w nikczemne kajdany; ale kto, kochając, nie idzie przebojem, nie próbuje walki, tylko pleśnieje w bezczynności i siłę ma jedynie do skargi i lamentów, ten już nie głupi nawet, ale podły!
 Lachnicki poczerwieniał, dotknięty tym bezwzględnym sądem. W głębi jego gołębiej natury poczynał się budzić bunt, opór i energja rozpaczy.
 Oczyma, co zabłysły po dawnemu, spojrzał na kolegę i, otrząsając się z martwej rezygnacji, spytał śmiało:
 — Więc mam iść do Rahozy?
 — Iść i o córkę prosić.
 — Pójdę! Cóż z tego? Wypędzi, jak psa, z domu i majątku.
 — Wypędzi! Naturalnie! Wówczas pannę zabrać i uchodzić!
 — Nigdy! Dokąd? Poco? Jaki los jej zgotuję? Co jej dam wzamian za utraconą rodzinę, kraj, pozycję, mienie! Nigdy! Sam pójdę!
 Ciszej dokończył, już znowu opadnięty strachem przed tem rozstaniem, żalem i mnóstwem skrupułów.