Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/164

 Po licach Radwana przeszło bezmierne zdumienie: wychylił się prędko przez okno i spojrzał za tą czeredą.
 — Potz Blitz! — szepnął sam do siebie. — A to co? Halucynacja?
 — Ach, panie! — wzdychał Ruprecht żałośnie. — Więc pan z Monachjum prosto! O weh! I Minnę pan widział? Jakże ona wygląda? Franz, pisała mi, będzie uczonym. Czy też wspominają mię oni?
 — Wasza synowa szwalnię ma podobno, a wasz Franz czeka, by pobudowali przytułek dla idjotów. Tam się ulokuje — odparł.
 Ruprecht głową pokiwał.
 — Braknie tam, braknie męskiej głowy i dłoni... — rzekł, starając się wyprostować i przybrać wyraz męskiej siły. — Pieniędzy tyle posyłam, a zamiast podziękować, coraz nowych żądają. Co pan myśli? A żebym ja do nich pojechał?
 — Jak się podoba.... Wypędzą niezawodnie z domu.
 — Co pan mówi? Gott erbarme! Całe życie im poświęciłem!
 — To i cóż z tego? Ludzie tem się różnią od zwierząt, że znoszą dobrodziejstwo jak hańbę, a wdzięczności się wstydzą.
 Znowu wyjrzał na rynek i poruszył brwiami.
 — To jednak szczególne! — zauważył półgłosem.
 Ale wnet nowa myśl mu przyszła, bo rozparł się na stole i, pochylając się ku Niemcowi, spytał szydersko:
 — Na cóż? Gadają w waszym pałacu o małżeństwie pana Feliksa?
 — Czekają lada dzień jego przyjazdu i zapewne jeszcze tego lata coś się stanowczego stanie.
 — Pewnie! — potwierdził Rafał ze śmiechem.