Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/165

 — Nie pojedzie już więcej zagranicę.
 — A bo i poco? Posiadł już wszystkie rozumy.
 — Starzeje się nasz pan! — szeptał dalej Niemiec, uśmiechając się grymasem złośliwej małpy. — Okradają go na wszystkie strony i rozszarpaliby prędko te jego bogactwa, gdyby nie miał tego młodego Lachnickiego. Taki to dziwny człowiek! Zabićby się dał za Rahozów!
 — Za to go pewnie oni zabiją! — rzekł niewyraźnie Rafał.
 — Pan mówi?
 — Nie do was.
 Do oberży ktoś wszedł i zażądał wódki. Schowankowa podniosła protest i domagała się pieniędzy. Powstał spór i kłótnia, najeżona przekleństwami. Rafał się obejrzał.
 — Cicho, babo! — krzyknął spojrzawszy na strój obdarty i mizerną twarz gościa. — Daj mu wódki, ja zapłacę.
 Obdartus przyjrzał mu się i podszedł bliżej.
 — Dziękuję panu! To tałałajstwo z naszej krwawicy się wzbogaciło, a teraz na panów się zapatruje! Och, te pany! Żeby im dobra Bóg nie dał!
 Mizerny, łachmanami odziany, osiwiały i dziki, podniósł pięść chudą i w stronę dworu pogroził.
 — Still! Still! — zawołał Ruprecht lękliwie.
 — Co ty mi będziesz przeszkadzał, Szwabie? — zawarczał człek zuchwale. — Gryszan milczał tam w lesie i w pańskiej kancelarji. Karczma nasza i ja teraz swój pan!
 Kieliszek wódki wypił i w boki się wziął.
 — To już nie służycie? — spytał Rafał, rzucając za niego monetę na szynkwas.