Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/166

 — Nie! Wygnał mnie, jak psa, ten błazen ze straży. I zaco? Za marną furę gałęzi, com szwagrowi dał. Wygnał! Poczekaj ty, farmazonie! Niechno ja opowiem, co wiem o tobie! Będzie ci gorąco i prędzej ode mnie wylecisz i dalej! Ha, ha! zobaczymy!
 Ręką pogroził i wyszedł, trzaskając drzwiami.
 — So ein Lump! — oburzył się Ruprecht.
 Czeszka zawtórowała mu ochoczo. Rafał się uśmiechnął, jakby uradowany.
 — Gadaj, gadaj, — zamruczał. — Niech się to do dna wzburzy. W to mi graj!
 Wstał i pożegnał Niemca. Potem się przebrał, konia sobie kazał podać i pojechał za rzekę w las i dalej. Gdy wracał, noc była głucha.
 Nazajutrz, gdy Adam przyszedł go odwiedzić, zastał znowu z nogą już w strzemieniu.
 — Dokąd jedziesz? — spytał.
 — Na Cyterę! — odparł.
 — Ty? żartujesz! Czyżby kamień mógł zakwitnąć?
 — Może się rozpalić.
 — Nie uwierzę nigdy w twą miłość.
 — To wierz w nienawiść. Są to poniekąd synonimy.
 Prowadząc konia za uzdę, szli razem przez rynek, ku mostowi.
 Gdy mijali dom sądu pokoju, drzwi się rozwarły i na ganek wyszła gromadka ludzi.
 Rafał spojrzał po nich obojętnie i stanął nagle.
 — Znowu! Co u licha? — zaklął. — Widmo Brzezowej prześladuje mię już drugi raz!
 Adam oczy podniósł i głową potrząsnął.
 — Nie widmo to, ale ona sama... biedna ofiara!
 — Co? To naprawdę Brzezowa? A ona się tu skąd wzięła?