Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/169

 — Wstyd ci! A jeżeli unieszczęśliwi ją twoja nauka?
 — Każdy powinien mieć rozum dla siebie. A mnie co do niej?
 — Kainowa odpowiedź!...
 — Moja własna i zupełnie logiczna.
 — I bez serca.
 — Nie mówimy o sercu, ale o Brzezowej i Brzezównie. Żegnam cię tymczasem.
 — Powiedz, dokąd jedziesz. Nie zdradzę zaufania.
 — Może być, ale ja powiernice i powierników toleruję tylko w greckich dramatach.
 — Gdzież się zobaczymy?
 — U Schowankowej każdego rana, jeśli chcesz.
 Siadł na koń i ruszył z kopyta do Sarnowa.
 I tak każdego poobiedzia, potem i rano, jechał tą samą drogą codzień weselszy. Adam go raz spotkał o zmroku, wracającego do miasteczka i zaczepił.
 — Skąd jedziesz?
 — Z Cytery! — odparł po swojemu, a mijając go, nucił aryjkę operetkową.
 Nie, on nie kochał Anielki! Serca nie miał, a krew jego burzliwa wrzała chęcią odwetu i piekielną radością coraz pewniejszego zwycięstwa.
 Tydzień minął, a Feliks nie wracał. Potępieniec Danta, Paweł, występował cudownie piękny z ram obrazu Kazimierza, wkradał się do serca dziewczyny. Schwytała się na gorącym uczynku niepokoju, gdy spóźniał się, tęsknoty po odjeździe, drżenia serca, gdy w jej oczy zatapiał płomienne źrenice.
 Feliksa polubiła powoli, jasnem uczuciem; Rafał ogarniał ją nagle, jak płomień, pożarem namiętności.
 Kazimierz nic nie widział, oprócz swego przepysz-