Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/171

z torby papiery i odczytywała je po raz setny. Gdy wywoływano nową sprawę, powstawała i słuchała chciwie, potem twarz jej kurczyła się zawodem, głowa opadała na piersi, a z oczu bezmyślnych, na papiery, trzymane konwulsyjnie, spadało łez parę i tak pozostawała do nowego wywoływania, do nowego zawodu.
 Gdy sąd się zamykał i ludzie rozchodzili, wstawała jak automat, zbliżała się do stołu.
 — Panie mój — pytała sędziego pokornie — a kiedy wezwą mnie i Zudrów? Czy prędko?
 — Otrzymacie pozew! — odpowiadał urzędnik spokojnie, przywykły już do jej obłędu.
 Wówczas wychodziła za innymi.
 — Same ruiny, same ruiny! — szepnął raz Adam, patrząc z alkierzyka na jej kroki chwiejne i oczy zgasłe.
 Rafał ramiona wzniósł w górę.
 — Kto sobie ćwiek w głowę zabija, nie dziw, że mu wreszcie mózg przewierci!
 — A jednak psychjatra mi mówił, że każdy ma taki ćwiek, ma punkt, na którym można zwarjować.
 — To go nie wbijać, ale wyrywać, póki czas.
 — Nie wiem, co gorzej boli? — rzekł Adam zmęczonym głosem.
 Tu Rafał przestał pić kawę i spojrzał na niego bystro.
 — Ty oddaliłeś strażnika Gryszana?
 — Ja. Kradł i zwierzynę sprzedawał.
 — No, to on cię zdradzi za to.
 — Zdradzi? Co?
 — Ano, twój stosunek z pańską córką. Onegdaj odgrażał się z tem u Schowankowej na sali.
 Lachnicki zbladł śmiertelnie.
 Więc już po karczmach wspominają Kazię z jego