Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/178

 Kazia, bardzo blada, słuchała z bezmierną przykrością tej mowy bezładnej. Pochyliła się do niej.
 — Może panią co boli? — spytała.
 — Ach, to ty, Leonka! Wróciłaś przecie! Doczekać się ciebie nie mogłam. Boli! Pewnie, że boli, ale to nic. Przejdzie! Byłaś u Chruścickiego?
 — Może pani głodna?
 — Pewnie, że głodna i Żuczek głodny. Herbaty mi, dziecko, przygotuj, bo długo pisać będę. Może jutro pozew przyjdzie, trzeba być gotową!
 Piesek, słysząc swe imię, wspiął się na łóżko i skomlał żałośnie. Panna Kazimiera wyszła do kuchenki, a mężczyźni siedzieli milczący, nie śmiejąc się poruszyć.
 — No i gdzie wasz Bóg — spytał nareszcie Rafał półgłosem, gorzko.
 Adam głowię zwiesił.
 — Cierpliwy, bo nieśmiertelny! — zacytował wreszcie cicho.
 Pod oknem rozległy się kroki i ktoś drzwi otworzył.
 — Proszę jasnej panienki! — ozwał się głos lokaja.
 — Czego chcesz? — spytała, podchodząc.
 — Jasny pan przysłał konie. Jasny panicz przyjechał.
 Rafał podskoczył i w ciemności oczy jego mignęły zielono, jak wilcze.
 — Nareszcie! — mruknął przez zęby.
 Panienka śpiesznie dawała zlecenia służącej i żegnała się. Adam ją przeprowadził.
 Gdy powrócił, zastał Rafała u okna.
 Wyglądał rozpromieniony i szczęśliwy.
 — Bywaj zdrów, albo chodź ze mną. Wypijemy ponczu u Schowankowej. Wesół jestem.