Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/182

 — A, to ty! — zawołał, starając się przybrać swobodny wyraz twarzy. — Zdziwiony byłem bardzo, gdy mi Sarnecki powiedział, że przyjechałeś jednocześnie z nimi.
 — Razem z nimi — poprawił Rafał spokojnie.
 — Mniejsza o wyraz! Kazimierz w rozpaczy, żeś nie był tam już tydzień. Może dzisiaj pojedziesz?
 — Może — spojrzał na chmury.
 — Bo i ja będę po południu, choć grozi straszną burzą.
 — To i dobrze. Zbierało się na nią oddawna.
 Feliks obejrzał go od stóp do głowy.
 — Ależ, filozofie, nie poznaję ciebie. Pozujesz na eleganta. Czy to dla Trudy z oberży?
 — Mniejsza o wyraz. W każdym razie dla mojej kochanki.
 — Ach, tak. Masz kochankę! Winszuję! Cywilizujesz się widocznie.
 — Mając przez tyle lat taki przykład żywy, jak ty, musiałem się wykształcić.
 — Bardzo mi przyjemnie. Gotówem ci zawsze służyć w tym celu. Długo jeszcze zabawisz?
 — To ode mnie nie zależy.
 — Cha, cha, cha! Od twojej kochanki zatem?
 — Nie, od wypadku, jak świat cały.
 — Zaczynasz filozofować. Zmykam! Mam nadzieję, że się spotkamy jeszcze.
 — Niezawodnie.
 Spojrzeli sobie w oczy; Feliks spróbował się uśmiechnąć, ale dobry humor nie przychodził na zawołanie. Zawrócił się na obcasie i odszedł.
 Za nim Rafał się podniósł. Burza gdzieś w oddali się zrywała i szła, hucząc; chmury zgęszczały się już