Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/191

ojcu, córka w stosunkach poufałych ze sługą. Co to za kraj! Jakie to umysły! Gott erbarme!
 W tej chwili uchyliła Truda drzwi.
 — Warjatka przysłała do pana! — rzekła z umizgiem, śmiejąc się zalotnie do młodego człowieka.
 — Brzezowa? — spytał zdziwiony.
 — A tak, przysłała służącą.
 Rafał wziął tłomoczek na plecy i wyszedł do sali.
 — Poczekam na pana... — rzekł Ruprecht.
 — Czekaj — zaśmiał się dziwnie, — a żebyś się nie znudził, jak się spóźnię, masz cygara; a ty, Truda, lej mu piwa na mój rachunek. Bywajcie zdrowi!
 Zaśmiał się raz jeszcze i wyszedł, trzaskając drzwiami.
 Musiał bardzo nisko schylić głowę w drzwiach Brzezowej; gdy ją podniósł, stał oko w oko z Kazią.
 — Gdzie on? — spytała bez żadnego wstępu, cicho.
 — Nie wiem! — odparł. — Ma na mnie czekać w straży. Ruszamy za godzinę w świat!
 — Tak. Mówił mi. Przepraszam, żem tu pana sprowadziła podstępem, ale chciałam prosić, żebyś go pan nie opuścił tam, daleko! On taki samotny!
 — tem lepiej. Będzie mu lżej umierać!
 Spazm bólu przebiegł rysy dziewczyny. Oczy pełne łez wzniosła ku temu kamiennemu obliczu potępieńca.
 — Niech pan mu nie da samemu cierpieć! — szepnęła. — Proszę mu, sierocie, być bratem i przyjacielem!
 Przez oczy jego przeszła dziwna łuna.
 — Czy pani wie, kto ja jestem? — spytał krótko.
 — Wiem, że on pana kocha, pomimo wszystko!
 Zamilkł i z brwią ściągniętą, wyglądał zamyślony.
 — Zostanie pan z nim zawsze! — powtórzyła swą prośbę. — Nie rzuci go pan samego.