Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/209

 Wędrowiec minął główne wejście, otworzył cicho drzwi w skrzydle i stanął w pokoju dość dużym i mrocznym, oświetlonym jedną tylko lampą na stole, zarzuconym skrajaną bielizną i książkami.
 Na skrzyp drzwi, w dalszych pokojach ktoś się poruszył i zbliżył.
 — Kto tam? — rozległ się głos panny Kazimiery.
 Stanęła w progu.
 Mało się zmieniła przez te długie lata. Miała tę samą gęstwinę złotych włosów nad białem czołem, te same jasne, przejrzyste, jak woda, oczy, ten sam wyraz tęsknej zadumy i łagodnego spokoju w rysach. Tylko niegdyś żałoby nie nosiła i może właśnie od tych szat czarnych wydawała się jeszcze drobniejszą i bielszą, eteryczną prawie, jak widziadło nieziemskie, a złote jej włosy nad bladą twarzą wyglądały prawie jak obręcz, którą wyobraźnia chrześcijan kładzie nad głową wybranych.
 Spojrzała na gościa i nie poznała go.
 — Kto wy? — powtórzyła.
 — To ja, Rafał Radwan! — odparł schrypniętym głosem.
 Zachwiała się i zadrżała. Oczy jej zabłysły, poszukały za nim kogoś i zgasły nagle.
 — Pan sam? — szepnęła bezdźwięcznie.
 — Sam! — potwierdził ponuro i głucho.
 Umilkli. On, zmęczony długą, zapewne pieszą wędrówką, o ścianę się oparł i posępnie patrzał w światło lampy; ona oparła się o stół i oburącz zakryła twarz kredowo-białą, zmienioną spazmem bólu.
 — Dawno umarł? — spytała wreszcie.
 — Przed pół rokiem. Żółta febra go zżarła i natura własna. Widocznie są ludzie, co jak rośliny, nie znoszą