Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/213

 Spojrzała na milczącego mężczyznę i zatrzymała się. Uczucie, które, jak iskrą, przebiegło jej rysy, był to przestrach; zwróciła oczy na Kazię.
 Właścicielka Rahoźnej uśmiechnęła się blado i, odpowiadając na to spojrzenie, rzekła cicho:
 — To pan Radwan! Przyniósł mi pożegnanie Adama i te po nim pamiątki. Wszystko już skończone.
 — Umarł? — szepnęła głucho, patrząc na Rafała.
 Skinął potwierdzająco głową i znowu ją objął wzrokiem, zdziwiony, że twarz tę gdzieś, kiedyś widział i zapamiętał.
 Jakby zrozumiała to pytanie i podziw.
 — Pan mnie nie poznał? — rzekła.
 — Nie! — odparł spokojnie.
 — Nie dziw, tyle lat! Ja jednak poznałam pana.
 — Może być. Nietyle wrażeń i twarzy przeszło przez wasze życie, ile przez moje — rzekł, biorąc za kapelusz.
 — I nie dlatego, sądzę; ale pan był dla mnie zjawiskiem wybitnem, ja dla pana cieniem tylko. Może pan tego nie pamięta, że przed laty dziesięciu mieszkał z panem Rahozą u wdowy Brzezowej i uczył jej córkę?
 — Owszem, pamiętam. Cóż z tego?
 — No, więc to ja jestem.
 — Kto?
 — Leonja Brzezówna.
 — Pani!
 Nieruchoma i zimna jego twarz pokryła się niebywałym wyrazem zajęcia i żywości. Jeszcze raz objął wzrokiem jej toczone kształty, delikatne rysy, bladoróżowe usta i oczy przepyszne i głową potrząsnął.
 — Nie zmieniła się pani, ale przeistoczyła. Poznać nie mogłem, bom takiej nie znał.