Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/218

 — Są ludzie, którym trzeba gromu i ognia, tak jak są metale, które tylko ciśnienie tysięcy atmosfer topi lub krystalizuje! — rzekła po chwili.
 Patrzyli wciąż na siebie. Jego oczy nabierały w tem długiem natężeniu czerwonych błysków, jej nabiegały iskrami zapału i podniecenia.
 — Są też tacy, co wolą śmierć, niż zmianę lub upokorzenie. Takich i grom nie nawróci.
 — Zapewne, bo i w cóż ten grom bić ma, gdy serca nie mają? — odrzekła żywo.
 Umilkł i dziwnie się zaśmiał.
 — Może w tem cała ich siła! — zamruczał.
 Lokaj drzwi otworzył.
 — Od chorej organiściny przybiegł chłopak.
 — To po mnie — rzekła Leonka. — Do zobaczenia jutro, Kaziu.
 Rafał skłonił się także gospodyni i wyszedł.
 Za nim ruszyła Leonka.
 Zadymka wzmogła się jeszcze i zaraz na progu cisnęła na nich tuman mokrego śniegu, wraz z przeciągłym gwizdem wichru.
 Panna Brzezówna otuliła się szczelniej płaszczem, Rafał szedł obok niej obojętny.
 — Zły czas dla pani — ozwał się.
 — Przywykłam przez długie lata mieć zawsze wiatr w oczy — odparła z uśmiechem. — Pan zresztą lżej ubrany na tę zawieruchę i zdrożony zapewne.
 — Ja nie cierpię ciszy i pogody. Gdy się żywioły rozpanoszą wściekle, we mnie się robi ciszej i lżej. Czy pani tu z matką zamieszkała?
 — Panna Kazimiera sprowadziła mię tutaj zaraz po skończeniu medycyny. Jestem doktorem.
 — Tak? — wyrzekł bardzo zdziwiony.