Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/222

 — Owszem. Badali ją najsławniejsi psychjatrzy. Na manję i spokojny obłęd niema ratunku.
 — Pani z nią sama mieszka?
 — Sama. Daleko nas wicher odegnał z rodzinnych stron, a krewni — teraz krewni Zudrów. Nie mamy nikogo.
 Dochodzili do miasteczka i tam się ich droga rozdzielała. Zatrzymali się chwilę.
 — Do widzenia, sądzę — rzekła, wyciągając do niego rękę.
 — Do widzenia! — powtórzył, kłaniając się.
 Odeszła, a on chwilę w miejscu pozostał, zapatrzony w jej niknącą postać.
 Potem, zamiast zawrócić do oberży, poszedł w tym samym kierunku aż do mieszkania organisty.
 Za nią drzwi się zawarły, on do okna się zbliżył i długo patrzał.
 Wreszcie się od szyby odchylił, otrząsnął i, jak złodziej, szybko uszedł.
 — To nie tamta, to nie ona! A jednak gdziem ja ją widział i co mi jest?... Spocząć trzeba.
 W oberży tłusta Schowankowa drzemała za stołem w pustej izbie.
 Poznała go zapewne, bo się przeżegnała, jak przed upiorem, i zkiepska po polsku zaczęła witać.
 — Alkierz pusty? — spytał.
 — Pusty.
 — To prowadź i zapal światło.
 Zrzucił swą odzież przemokłą, obejrzał kąty i przez okno spojrzał.
 — Kto tam mieszka? — spytał, domek stary ukazując.