Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/229

 — Ja swoich miłości w kościele nie załatwiam. Macie tu na cmentarzu mogiłę Lachnickiego. Syn jego ze mną był i przed śmiercią prosił, by ojcu kamień na grobie położyć. Powiedziano mi, że was trzeba o pozwolenie prosić, a zarazem powiedzcie mi, co u was za znaki kładą na mogiłach? Widziałem tyle ludów i cmentarzysk po świecie, żem zapomniał różnych zwyczajów. Przytem imienia tego starego nie pamiętam.
 — Czy chcesz pójść ze mną na cmentarz? Poszukamy razem tej mogiły i grabarzowi dam potrzebne rozporządzenie. Krzyże stawiamy na grobach, synu, wszędzie krzyże. To nasze ukochanie i nadzieja.
 — Pójdę, jeśli chcecie. Nie mam czasu długo tu zostawać.
 — A gdzież twój dom i rodzina?
 — Nie rozumiem nawet, co to znaczy — odparł obojętnie.
 Ksiądz ptaszynę w ręce wziął i pocałował.
 — Ciepło już, drobino — rzekł z uśmiechem. — Może chcesz wrócić do swoich? Otworzę ci okienko.
 Sikorka pokręciła główką i zaćwierkała swobodnie. Potem wyśliznęła mu się z rąk i pofrunęła na ramię krzyża.
 — Mrozy jeszcze będą, kiedy to na świat Boży się nie wydziera, ale w izbie zostaje.
 Rafał od księdza na ptaszynę oczyma powiódł.
 — Miałem kolegę — rzekł łagodnie — który hołubił mewy na masztach, że mu do rąk szły, i najdziksze zwierzę ugłaskać umiał. Szczególny snadź to magnetyzm. Zdaje mi się, że wy do niego podobni.
 — A do ciebie, synu, ten kolega nie był podobny?
 — Gdzie zaś! Jak ogień i woda.
 — Czemuż więc byliście razem?