Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/230

 — Czemu? Ja nie wiem. Dobrze mi było z nim.
 — Nim stąd odejdziesz, może i ze mną ci będzie dobrze, kiedym do niego podobny.
 — Nie. Jak nie on, to nikt inny. Chodźmy.
 Nikt pewnie nie widział Rafała w podobnem towarzystwie i jemu samemu wydawało się to bardzo dziwnem.
 — Pochwalony Pan Jezus! — pozdrawiano księdza, a on się uśmiechał i czasem zagadywał znajomych dobrotliwemi słowami.
 Wpół rynku z ubogiej chatyny wynurzyła się Leonka Brzezówna i stanęła osłupiała; ksiądz się zatrzymał.
 — A co tu słychać, moje dziecko? — zagadnął.
 — Źle. Dzieci co do jednego leżą na krup i odrę, kobieta wyrzuca resztki płuc. Tam już ja nie poradzę, a chyba Kazia i proboszcz dobrodziej. Dzieci zdrowe będą, ale sieroty.
 — A organiścina?
 — Prawie zdrowa. Dziś w nocy kryzys przeszedł szczęśliwie. Zastałam rano śpiącą.
 — Gdzież idziesz teraz?
 — Do straży. Leśniczemu róża poszła w rany. Nogi ma zupełnie bezwładne.
 — Daj ci Boże tylko zdrowie i siły. Nie trzeba ci przypominać obowiązku, moje dziecko. Idziemy w jedną stronę teraz, bo ja tu z tym młodym na cmentarz dążę.
 — Ach tak, w sprawie grobu ojca pana Adama. Dzień dobry panu.
 — Znajomi jesteście? — spytał proboszcz zdziwiony.
 — O, i bardzo starzy nawet!