Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/232

 — Tak. Są takie, które nawet ja zerwać chcę, jak każdy przeciętny głupiec.
 — Jak można kwiaty zrywać? — wtrącił ksiądz. — Mnie się zdaje, że je to boli bardzo, a potem więdną.
 — To też takie, co nie chcą być zrywane, rosną na szczytach i, aby je dostać, trzeba ważyć także życie — odparła Leonka, rzucając wzrok na Rafała.
 Starli się spojrzeniem. On ramionami ruszył.
 — A któż dba o życie, gdy ma chęć do zaspokojenia? A raczej, co warta chęć, w której o życie lub śmierć nie chodzi?
 Stali u furty cmentarnej i ksiądz przerwał dysputę, która przybierała ostry charakter.
 — Do widzenia, moje dziecko! — rzekł. — Postaram się uwolnić na wieczór i z wami go spędzić.
 — Dziękuję, proboszczu.
 Rozdzielił ich płot i droga. Grabarz wyszedł ze swego domku i na pytanie księdza poprowadził ich daleko w głąb. Cmentarz był ze śniegu oczyszczony, bardzo starannie utrzymany. Rafał, mijając nagrobki, czytał machinalnie napisy. Leżeli tam jego znajomi: Rahoza, ojciec i syn, pod marmurowym obeliskiem, stary doktór, lubiący piwo i izbę Schowankowej, a opodal, bliżej płotu, dostrzegł na krzyżu drewnianym tabliczkę, na której widok mimo woli się uśmiechnął: „Bodo Ruprecht, 76 lat“.
 — I tyś tu? — zamruczał. — Doguwernerowałeś się swojej ziemi i prawdziwej własności.
 Grabarz przystanął przed mogiłą, ozdobioną nowym krzyżem i wieńcem nieśmiertelników.
 — To panienka położyła na Zaduszki — rzekł.