Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/234

 — I owszem, służę.
 Niepokój znikł z jej oblicza, jego rozpogodziło się na chwilę i zajaśniało dawną, świetną pięknością.
 — A co mi pani da wzamian za uległość?
 — Czy to taka wielka ofiara?
 — Dla mnie? Uległość? To nie ofiara, ale gwałt, zadany całemu życiu i naturze!
 — Może więc nie stać mię na zapłatę?
 — Owszem. Da mi pani pić, aż żar w sobie zagaszę.
 — Dam panu lekarstwo na spokój i pogodę duszy. Zresztą proszę pierwej dopełnić swoich zobowiązań. O nagrodzie potem.
 Starała się uśmiechnąć, ale blask z jego oblicza zbiegł i ją okryła chmura przykrości. Szli już, milcząc, znowu owładnięci nieufnością i chłodem.
 Zanim zaczęła, opadła ją trwoga o rezultat tej pracy duchowej, wątpliwość o skutek, niewiara we własne siły. A jednak chciała spróbować, chciała bardziej niż kiedykolwiek w życiu.