Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/245

nawet uświęcić. Nieszczególnie to wam się udaje między wierzącymi nawet, a wolni, oprócz śmiechu pogardy, nic dla was nie mają.
 — A jednak myśmy szczęśliwi i spokojni, a oni...
 — Oni nieliczni i samotni jeszcze, jak olbrzymy wśród karłów! Przyjdzie jednak dzień, gdy jak zmurszały budynek zwalą wasz świat, a zasady wasze na wiatr rzucą i odmłodzi się cudnie ziemia nowa!
 — W ów dzień Bóg nieśmiertelny zetrze tę ziemię. Ale on nie przyjdzie, nie, bo te karły nikłe dla tych olbrzymów uproszą łaskę!
 Zaturkotał powóz pod gankiem. Kazia wstała żywo.
 — Przepraszam pana, zaraz wrócę! — rzuciła, wychodząc. Nie było jej sporo czasu. Wróciła nie sama.
 — Szczególne, ale bardzo pocieszające polepszenie — zabrzmiał w dalszym pokoju głos Leonki, — jeżeli tak dalej pójdzie, możemy spokojnie czekać lata. Marzec prawie się kończy.
 — Chwała Bogu! A wiesz, że zrobię ci niespodziankę. Jest tu u mnie jeszcze jeden chory, potrzebujący twej opieki.
 Leonka weszła i spojrzała dość obojętnie.
 — I owszem! — rzekła i urwała.
 — To pan! — szepnęła z mieszaniną przykrości i zdumienia.
 Pani nie spodziewała się mnie widzieć więcej?
 — Nie — odparła szczerze.
 — Czy dlatego, żem pani nie pożegnał?
 — Dlatego, że pan mówił, iż skończył swoją tu robotę.
 — Jeszcze nie!