Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/253

 — Nie trzeba! — burknął. — Pić dawaj!
 Przyniosła piwa, odtrącił butelkę.
 — Wódki chcę!
 Spełniła w mig żądanie i wróciła do gości, których o tej porze bywało najwięcej.
 Rafał wypił szklankę palącego trunku i, jak zwierz w klatce, począł chodzić po ciasnym alkierzu, potrącając sprzęty i rozbijając w rozpędzie czoło o ściany.
 Schowankowa wsunęła się po godzinie, proponując wieczerzę.
 — Pić! — odpowiedział, strącając na ziemię pustą butelkę.
 Przywykła do jego żądań gwałtownych, podała drugą. Zawołano jej, wyszła, a on za nią drzwi na klucz zamknął i pił, chodząc wkółko bezustannie.
 W izbie oberży wrzało długi czas, potem zwolna ucichło. Gospodyni odmawiała pacierze, łajała sługę, liczyła dzienny zarobek, potem zaryglowała drzwi i okna, zgasiła światło i odeszła na drugą stronę domu na spoczynek.
 Musiało być późno. W domku Brzezowej lampka zgasła w sypialni, zajaśniało w gabinecie Leonki; miasteczko usypiało i zrzadka tylko kur zapiał, lub pies zawył, na niebie było chmurno.
 W alkierzu rozlegały się wciąż kroki. Rafał drugą pustą butelkę ze stołu strącił i zatrzymał się wprost okna.
 Szumiało mu w głowie i mózgu, po żyłach nie krew płynęła, ale wrzątek lawy, przez mgłę tę widział czerwono oświetlone okno naprzeciw.
 Pijany był alkoholem i szałem i, na nic już niepamiętny, gotów do zbrodni.