Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/30

 Spojrzeli sobie w oczy. Ona badawczo, on niespokojnie i znowu poczerwieniał ogniście.
 — Tak mi się zdawało — odparła przez zęby.
 Zapanowała chwila milczenia.
 — Przerwałem pani robotę — rzekł — a teraz się pani krępuje moją obecnością. Jeśli pani pozwoli pozostać, będziemy razem pracowali. Mam książkę z sobą, nie będę pani przeszkadzał.
 — Dobrze — odparła szczerze, porywając śpiesznie pióro.
 On rozłożył książkę i tak naprzeciw siebie siedzieli, milcząc.
 Stary zegar wybił godzinę. Dźwięk miał chrypliwy i gniewny, jakby nie mógł darować ludziom, że go męczą w tak późnym wieku. Żuczek, znudzony bezsennością, wynalazł gdzieś nieszczęsną pończochę pani Brzezowej i bardzo pilnie zaczął ją rozdzierać na sztuki; lampa tlała, skwiercząc.
 Leonka odłożyła ostatni arkusz i, bez przerwy i wytchnienia, dobyła z tornistra pęk zeszytów, kilka starych podręczników i wzięła się do odrabiania jutrzejszych lekcyj.
 Student oczy podniósł i przypatrywał się jej długi czas w milczeniu, badawczo.
 — Czego się pani uczy w tej chwili? — zagadnął zcicha.
 — Chemji organicznej — odparła prędko, nie podnosząc głowy.
 — Zaraz pani skończy?
 — Zaraz.
 — Wszystko już?
 — Nie. Mam jeszcze historję i zadania.
 — Kiedyż to pani zrobi?