Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/31

 — Noc długa, zrobię.
 — Przecież jutro niedziela. Można odpocząć.
 — Jutro mam korepetycyj trzy godziny.
 — W niedzielę?
 — A tak. Na poniedziałek.
 — Dużo pani ma tych lekcyj?
 — Codzień trzy godziny.
 — Kiedyż pani to załatwia?
 — Po lekcjach w gimnazjum.
 — To pani od rana jest w robocie do szóstej wieczorem.
 — Do siódmej z drogą.
 — A gdzież pani obiaduje?
 — Podczas pauzy południowej. Obiad mam w tornistrze.
 — Ileż pani zarabia lekcjami?
 — Po dwadzieścia kopiejek za godzinę — sześćdziesiąt dziennie.
 — Ośmnaście rubli miesięcznie.
 — Mniej więcej. Kiedy niema wielkich świąt. Czasem tylko szesnaście.
 — A dawno już pani zarabia?
 — Już dwa lata. Od czwartej klasy.
 — To już sobie pani chyba zebrała posag! — uśmiechnął się smutno.
 Przestała się uczyć, oparła łokcie o stół, rękoma objęła gorejące czoło i uśmiechnęła się też uśmiechem czterdziestoletniej osoby.
 — A wpisowe? A książki? — rzekła.
 — Jakto? Pani sama płaci? A matka?
 — Matce brak na moją naukę. Płaciła do czwartej klasy, potem nie mogła. Kazała przestać na tem. Ale ja także mam przed sobą cele, ideały, szczyty niebo-