Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/51

 Najciężej jej było pogodzić się z myślą opuszczenia matki starej i słabej, chociaż i to należało do programu. Oddawna wprawdzie stała o własnych siłach, ale za rok w świat daleki odlecieć miała, sama zupełnie, po wiedzę wyższą do zagranicznych uniwersytetów.
 Tak słuszność chciała, rozum i wola, a jednak na myśl o tym odlocie czuła wewnątrz dziwny niepokój i gorycz. Nie była jeszcze dość silną, potrzebowała jeszcze opieki mistrza i mocy jego teorji.
 A teraz mistrz ją opuszczał. Zostanie sama.
 Wahania ją oblegały często, niepewności i skrupuły; kto ją bez niego nauczy i wzmocni?
 Ścisnęła gorejące czoło dłońmi i gryzła spieczone wargi.
 „Nie wrócę już tutaj!“ — powracały jej uparcie do myśli słowa Rafała.
 — A co ja zrobię bez pana? — chciała spytać, ale nie śmiała.
 Wstydziła się wyznać swą słabość i rozpacz. Robakiem lichym czuła się wobec jego potęgi. Nie zdeptał jej dotąd i dostrzegł pod stopami; nic dziwnego, że teraz odchodząc, nie myśli o niej i zostawia obojętnie wśród swej drogi. To logiczne!
 Żebyż nie bolało tak okropnie!
 On nie zwracał na nią uwagi. Na świecie istniała dla niego tylko jedna jednostka — on sam; co go obchodziły wrażenia i myśli tego dziecka?
 Wstał, wypowiedziawszy swe credo, i począł mierzyć pokój krokami. Spojrzała za nim.
 — Panie — rzekła zcicha — a znajdziemy tę prawdę wtedy, gdy się wyzwolimy zupełnie? Czy będzie w nas spokój, gdy spoczniemy kiedy?