Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/60

i Szwajcarję, a twierdzi, że nad nasze lasy i pola nic niema piękniejszego.
 — Głupia ta twoja panna Kazimiera.
 — Rafale!
 — No i cóż? Czy to jakaś wasza święta?
 Zapał Adama ustał. Przestał dzielić się wrażeniami. U okienka wsparty, liczył wiorsty mijane. Ogarniało go nadzwyczajne drżenie i niepokój.
 Nareszcie zagwizdał pociąg i zabudowania stacji zarysowały się tuż. Chłopak wychylił się do pół ciała i wypatrywał czegoś. Nagle się cofnął.
 — Dojeżdżamy nareszcie! — rzekł Rafał.
 — Tak widać powóz z Rahoźnej.
 — Prawdopodobnie nie po nas.
 — Ej, nie. Do ojca nie pisałem nawet, chcę mu zrobić niespodziankę. To Rahozów zaprzęgi.
 Pociąg stanął. Z przedziału pierwszej klasy wysiadł ojciec z synem, a naprzeciw nich wyszła z powitaniem panienka, elegancko ubrana, ładna, z poważną, marzącą twarzyczką i bardzo wdzięcznem obejściem. Za nią lokaj szedł, a zewsząd uchylały się czapki z uszanowaniem przed starym Rahozą. W okolicy swej królikiem był.
 Z przedziału trzeciej klasy wysiadło też dwóch ludzi, ale ich nikt nie spotykał i nie czapkował. Wydostali się niepostrzeżeni za budynek stacyjny w chwili właśnie, gdy siwosze Rahozów ruszały z miejsca.
 Koła powozu otarły się o nich prawie i spostrzegła stojących panienka tylko.
 Spostrzegła i przechyliła się radosnym ruchem poza powóz, z uśmiechem na ustach.
 Adam zdjął czapkę i także się uśmiechnął, zaczerwieniony, drżący, zapominając o ukłonie. Siwosze