Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/66

 — Widywałem u Rafała, ojcze, bo oni razem mieszkali.
 — Uczy się on dobrze?
 — Nie wiem, tatusiu. Rysuje cięgle. A u nas we dworze co słychać nowego?
 — At, wszystko po staremu.
 — Panna Kazimiera zdrowa?
 — Zdrowa; kochane dzieciątko! Jakem chorował, codzień przyjeżdżała. Doktora przysłała, nosiła mi takie specjały, jakich i z nazwy nie znałem, i siadywała w chacie, jak u siebie, jakby nie z pałacu wyszła.
 — A zamąż nie idzie?
 — Czego jej się śpieszyć? Na jej skarby i piękność nie zabraknie kawalerów. Już nawet jeden był jesienią, książę pono, ze stolicy samej.
 — Widział go ojciec?
 — Widziałem, bo polowanie na łosie dla niego urządzali. Świetny pan i bardzo bogaty. Pięćdziesiąt rubli mi ofiarował po łowach.
 — I wzięliście, tatusiu? — zagadnął chłopak niespokojnie.
 — Tobie posłałem na święta.
 Lice chłopca zbielało i zadrżał cały, ale milczał.
 — Trzy razy przyjeżdżał. Ciekawy byłem, jak się to skończy; więc kiedyś, gdy panienka siedziała nade mną chorym, wziąłem na odwagę i pytam: „Może ten cudzy pan zabierze nam panienkę?“ — Nie rozgniewała się wcale, nawet się uśmiechnęła: — „Nie zabierze mnie żaden cudzy pan, panie Lachnicki, zostaniemy razem w Rahoźnej!“ — Wiem ja, że tak nie będzie, że znajdzie się inny, co serduszko jej weźmie, i ją nam weźmie, ale ucieszyła mnie ta mowa. Chciałbym ja szczęścia dla niej, ale żal pomyśleć, że jej kiedyś