Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/68

 Przy wieczerzy leśniczy zagaił rozmowę z przyjacielem syna. Jedli w dużej izbie, służącej jednocześnie za kuchnię, mleko świeże w glinianych misach i chleb czarny. Trudno było o prostszy posiłek, ale Rafał nie dziwił się, ani krzywił. Dopiero na tłumaczenie i przeprosiny gospodarza, zajrzał do swojej misy uważniej i ramionami ruszył.
 — Nawet nie wiedziałem, co do ust niosę — odparł krótko.
 — Pan pewnie po drodze zmęczony?
 — Nie.
 — A podobała się panu nasza okolica?
 — Widziałem piękniejsze.
 — No, zapewne! Pan pewnie wiele podróżował?
 — Nie tyle, ilebym pragnął.
 — Chciałbyś podróżować? — wmieszał się żywo Adam, widocznie uradowany z nowego odkrycia.
 — Cóż cię tak cieszy?
 — Bo odkryłem w tobie choć jedną chęć, mnie wspólną. Pożarłem, w szkołach będąc, tysiące opisów podróży i o niczem innem nie marzyłem, tylko, by te miejsca zwiedzić, poznać, a wreszcie gdzieś w jakiej głuszy osiąść, założyć fermę i... — Nagle chłopiec się zająknął, poczerwieniał i dodał po przerwie: — i... pracować!
 Rafał spojrzał przelotnie na niego i pogardliwie się uśmiechnął.
 — No i te wszystkie plany bujne, jak zwykle, nie wyszły z zakresu marzeń.
 — Jakżebym mógł je wprowadzić w czyn! Nie mogłem przecie uciec ze szkół, a na wakacjach już o podróżach nie myślałem.