Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/71

 — Umarła pewnie — odparł obojętnie Rafał. — Pan Feliks będzie osierocony po wakacjach. Ani mnie, ani jej! Na tobie będzie ostrzył swój dowcip!
 — Biedne dziecko! Naco jej się zdała taka męka?
 — W rezultacie każdemu na nic się lepszego nie zda. To też głupi każdy, co się męczy.
 — A ty czy używasz spokoju?
 — Ja robię, co mi się podoba.
 — Mniej więcej, każdy tak robi, bo każdy grzeszny. Czy jednak, gdy pragniemy czegoś, co po ludzku głupie lub zuchwałe, a według sumienia godziwe, a mękę stąd mamy, czyliż wypada rzucić i poświęcić niedokonane dlatego, że ciężkie?
 — Kto nie osiągnie swego pragnienia, ten nędzny i lichy.
 — A jeśli padnie wpół drogi?
 — To osiągnie nicość. I będzie po nim, jak po zgaszonej łojówce: trochę swędu, dymu i ciemność.
 — Jakie to szczęście, że to fałsz! — rzekł spokojnie Adam.
 — Daj pewnik na poparcie twego zdania! — zawołał Rafał, zapalając się do dysputy.
 — Równie, jak ty na swoje, nie mogę go dać. Ale czy ty wierzysz w widzenia? — dodał, stając nagle.
 — Jakto? W pukające stoliki, w białe damy, w cuchnących djabłów i upiory?
 — Nie. Ale w takie porozumienie, łącznik pozagrobowy z ukochanym po śmierci. Czy nie przypuszczasz, że są sny prorocze, myśli nadzwyczajne, niewytłumaczone przeczucia.
 — No, więc cóż! Ty się tem zajmujesz? Dajesz wiarę podobnym bajkom nianiek? Ładny z ciebie będzie doktór!