Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/77

 Klęczeli tak całą mszę i potem żadne się nie poruszyło. Dopiero stary Lachnicki trącił syna i sam wstał, bijąc, jak młotem, w piersi. Adam ruszył za nim.
 W kruchcie młoda osoba dopędziła ich, wyszli przed bramę i stanęli.
 — Widziałam pana wczoraj na dworcu kolei — rzekła do Adama, podając mu rękę. — Spóźnił się pan bardzo w tym roku. Musiał pan syna wygderać za zwłokę? — dodała, witając starego uśmiechem.
 — Zapomniałem gniewu, jakem go zobaczył! — odparł Lachnicki, z dumą patrząc na syna.
 — Może się egzaminy nie powiodły?
 — To się po nim nie pokaże! — uprzedził ojciec odpowiedź Adama.
 — Więc się chyba panu nie śpieszyło do domu?
 — O trzy dni tylko przybyłem później, niż zwykłe. Na papiery czekałem z akademji; — przyszedł wreszcie do słowa Adam.
 — Zdaje mi się, że pan nie sam był na dworcu?
 — Kolegę przywiozłem na wakacje. Przyjaciel mój.
 Przez twarz dziewczynki przemknął cień. Umilkła.
 — Zaprowadzę chłopca do pana teraz! — ozwał się Lachnicki. — Nie zechciał po staremu służyć na straży, to niech chociaż pokaże, iż za syna sługi się ma i że mu nauka w głowie nie pomieszała. Prawda, Adasiu?
 Rumieniec oblał lice panny Kazimiery; spojrzała na niego, jakby go przepraszała.
 Ale on się tylko uśmiechnął łagodnie i głowę skłonił.
 — Pójdziemy, ojcze! — rzekł spokojnie.