Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/80

tak prosił i błagał, że mu ustąpić musiał. A teraz za późno było się cofać.
 Nagle jakaś myśl inna przerwała niezadowolenie pana. Wstał i podszedł kilka kroków.
 — Słyszę, Rafał Radwan z tobą przyjechał? — spytał Adama.
 — Rafał, mędrzec, jest w Rahoźnej? — zawołał Feliks.
 — Przyjechał ze mną — potwierdził Adam.
 — Może pan nie rad, że chłopiec kolegę przywiózł — wtrącił Lachnicki.
 — I owszem. Chciałbym nawet, żeby temu koledze niczego nie zbrakło w Rahoźnej. Jest to i mój znajomy.
 — Papa zna Rafała? A! u Brzezowej! — zapytał i odpowiedział sam sobie Feliks z właściwą mu żywością.
 — Wiele rzeczy i osób znam, które mają być dla mnie sekretem! — odparł Rahoza z naciskiem.
 Feliks skrzywił się i na otuchę kawy popił.
 — Powiedz, Adamie, panu Radwanowi, żem bardzo się ucieszył z jego obecności tutaj i że nie wątpię, iż mnie starego zechce odwiedzić.
 Zaproszenie było dla jednego tylko; Adam to poczuł i pobladł nagle.
 — Powiem, panie — odparł krótko.
 Audjencja była skończona. Rahoza usiadł przy stole i milczał. Feliks skończył śniadanie i wyszedł, nucąc. Adam nieznacznie trącił ojca.
 — Upadam do nóg pana! — rzekł stary, pochylając się głęboko.
 — Bywaj zdrów, mój kochany — odparł łaskawie Rahoza.