Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/84

 Szatańsko piękne oczy Rafała spoczęły badawczo na twarzy dziewczyny, potem przeszły powoli po całej postaci.
 — Rafał Radwan, mój kolega; panna Rahozówna — przedstawił ich zmieszany Adam.
 Rafał zlekka dotknął czapki.
 — Pan Lachnicki opowiadał mi właśnie o panu — rzekła przyjaźnie panienka.
 — Ładnie mnie pewnie przedstawił! — mruknął niechętnie.
 — Jako swego przyjaciela i prawego człowieka.
 Był nacisk w tem powiedzeniu, który Rafał zrozumiał, bo zmierzył ich oboje wzrokiem i ramionami ruszył.
 — Lepiejby było, żeby mniej gadał o sobie i o innych.
 — Przyznaję ci rację w tym razie! — uśmiechnął się Adam.
 Panienka weszła na kładkę, młodzi ludzie za nią. Za rzeczką, bez słowa pożegnania, Rafał zawrócił w prawo.
 — Nie pójdziesz z nami? — spytał Adam.
 — Bądź spokojny, ani myślę — odrzucił, oddalając się.
 Z czasem swoim nie wiedział co robić. Ludzi nie cierpiał, książek nie miał, zajęcia nie rozumiał; ruszył przed siebie, bez drogi, w las.
 Przyroda, która mędrca do podziwu wznosi, młodego jak wino podnieca, marzyciela duszę rozkoszą poi, artystę zachwytem napełnia, dla tego pogańsko-niewiernego umysłu, dla tej duszy zbuntowanej i szyderskiej, dla tego serca pustego nie miała uroku; była zamkniętą księgą. Wokoło niego zmieniały się widoki,