Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/88

 — Ach, prawda. Pan nie wie, o kim mówię. Minna Ruprecht, moja synowa, Bayern, München, Salzgasse 14.
 Mówił to jednym tchem, jak adres do listu, a głos mu drżał niepokojem.
 — Może być, że znam — rzekł student obojętnie. — Mieszkałem na Salzgasse i kolegę w gimnazjum miałem Ruprechta.
 — Herr Je! To był Franz, Minny ulubiony, taki złoty blondynek, dobre dziecko! O Herr Je!
 — Wielki był osieł i hultaj ten wasz Franz. Dawno go pan nie widział?
 — Nigdy, panie, nigdy! I nie zobaczę — odparł żałośnie stary, trzęsąc głową.
 Rafał ruszył ramionami. Nie obchodziło go to wcale. Zabierał się znowu do książki, ale mu stary przerwał:
 — A Minny pan nie widział nigdy? Jak ona wygląda?
 — Co za Minna? Synowa wasza? Toć ją znacie przecie!
 — Nie znam, panie! I nie poznam! — westchnął powtórnie.
 — Cóż u djaska? Kpisz pan, czy o drogę pytasz? — zapytał Rafał, spoglądając na niego uważnie.
 — Ach, Herr Je! Młodemu to kpiny, a mnie!... — urwał i głową pokiwał. — Pięćdziesiąt lat guwerneruję, panie!
 — Szczególna ochota! — mruknął młody człowiek.
 — Aha, ochota! Ja sam myślę, że źle zrobiłem wtedy. Połakomiłem się, panie, na tysiąc rubli pensji. Zostawiłem żonę z dziećmi i pojechałem do Rosji.
 — Temu lat pięćdziesiąt?