Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/93

 — Ja się tylko z ludźmi nudzę, — odparł Rafał.
 Leśniczy nie dopatrzył przymówki, zajęty myślą zabawienia gościa.
 — Możeby pan zapolować lubił? — rzekł. — Zły to czas, ale na ciągi kaczek pójść można przed wieczorem.
 — Możemy — mruknął Radwan.
 — To dobrze! Mówił dziś pan: pamiętajcie, żeby panu Radwanowi na niczem nie zbywało! Do siebie też pana bardzo prosi.
 — Do Adama przyjechałem i z wami zostanę.
 — Dziękuję panu za chłopca i za siebie! Byle panu dobrze z nami było. Strzelać pan pewnie umie?
 — Możemy spróbować przed polowaniem.
 Leśniczy, uradowany z przedmiotu, dotyczącego jego kompetencji, żywo wszedł do domu. Broni różnej miał sporo, więc po chwili wrócił, niosąc dubeltówkę, sztucer dalekonośny, starą jednorurkę i parę pistoletów.
 Rafał obejrzał każdą sztukę.
 — Z czego pan sobie życzy, bym zdał egzamin? — spytał.
 — Ano, ze strzelby najpierwej, a potem z pistoletów.
 — A cel?
 — W tę jodłę na brzegu. Sto kroków.
 — Dobrze. W ten kawał pnia, gdzie sęk widać.
 Zmierzył i wypalił. Stary żywo podbiegł.
 — Najsumienniej, wedle obietnicy. Pan cały majster. W lewej rurce kula. Wyrzucam czapkę. Raz, dwa, trzy.
 Strzał padł. Czapka zawirowała i spadła pod nogi leśniczego. Kula wybiła w niej regularny otwór.
 — Brawo! — zawołał Lachnicki.
 — Brawo! — powtórzył za nim obcy głos.