Strona:Maria Rodziewiczówna - Kwiat lotosu.djvu/98

sem. Zamienili broń i młody Rahoza strzelił. Krzak się zatrząsł, ale dzwonki liljowe kołysały się na nim nieporuszone.
 Panienka zaklaskała w dłonie.
 — Przeproś pana Radwana, przeproś! — wołał Sarnecki.
 — Phi! — uśmiechnął się z przymusem Feliks. — A jeżeli i on chybi?
 — Ja? — rzekł zwolna Rafał.
 — No, no! Nie przechwalaj się, ale pal! — syknął niecierpliwie chłopak.
 — Do kwiatów strzelać nie myślę. Stań sam u celu.
 — Co?
 — Stań sam. Przestrzelę ci czub twojej dżokiejki!
 — Moje uszanowanie!
 — Boisz się?
 — Pewnie, że na twoją fuszerkę życia ryzykować nie myślę.
 — W takim razie zakładu dzisiaj nie rozegramy.
 — Na takich warunkach nie. To jasne, że przeczuwasz pudło i tchórzysz!
 — Lubię mieć cel, godny strzału...
 — Ja potrzymam kwiat w ręku! — zawołała panienka.
 — Ależ pani! Ależ Anielko! — podniósł się protest.
 Dziewczyna poskoczyła, ale już Feliks ją uprzedził i u celu stanął.
 — Pal! — krzyknął.
 Rafał pistolet podniósł i wypalił.
 Kula zerwała czapkę chłopaka, który, choć bardzo blady, już się śmiał zaraz.
 — Słowo daję, przyjemne wrażenie! Dziękuję ci,