Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/103

 — Nieosobliwie. Trzy pudy sprzedałem, a ot, to zostało.
 — Wiesz? są goście. Ciotka Felicy a z Algieru i Różyccy.
 — To ja sobie pójdę, jestem bardzo zmordowany.
 — Ależ nie, zajmij się kolacyą. Mój chłopcze, zlituj się, pomóż mi. Kucharz pijany.
 — Jak mama każe! — odparł apatycznie.
 — Idź do kuchni, przyślę ci zaraz Jewę z prowizyą, ja muszę o noclegu pomyśleć. To coś okropnego!
 Wychodził już; poskoczyła za nim.
 — A pieniądze za ryby? Oddaj!
 Bez słowa podał jéj worek miedziaków i wyszedł.
 Zaczęła je liczyć na rogu stołu.
 — Co to jest? brakuje złotówki! Stefan!
 Chciała biedź za nim, ale się opamiętała.
 — Odbiorę jutro. Ach, te chłopcy, trzeba pilnować jak wężów! Jewa, idź, zamieć pokój zielony, gościnny i mały rogowy. Jeśli Janek kaczek nie przyniesie, osztrafuję go. Uf!
 Panna Felicya wycofała się już i wróciła do salonu.
 Goście zabawiali się, jak mogli. Różycki grał w szachy z Kostusiem, Zygmunt z Adamem palili papierosy we drzwiach od ogrodu.