Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/106

 Tam stali naprzeciw siebie, oparci o futrynę, Adaś i Jadwisia.
 Oboje milczeli, zapatrzeni w ogród, który powoli napełniał się blaskiem księżyca.
 Zdawali się nie wiedziéć jedno o drugiém.
 — Ładna dziewczyna będzie kiedyś, jeśli się okrzesze — zamruczał Różycki.
 W tej chwili bosa dziewka wpadła do sali, czerwona jak upiór i przesiąkła swędem kuchni.
 — Już, proszę pani! — oznajmiła.
 — Co takiego? — przestraszyła się panna Felicya.
 — Już ja rybę przyniosłam. Można jeść!
 Zygmunt wyrzucił ją za drzwi.
 — Idź, proś pani! — burknął.
 Ryba była już zimna, gdy sprowadzono panią domu. Spożyto ją jednak, bo głód dokuczał, i przedebatowano obszernie sprawę Dziembowskiéj.
 Po wieczerzy nareszcie pani Zofia została w salonie.
 Zasunęła się w fotel i zaczęła rozmawiać z siostrą. Po chwili przestała sama mówić, potakiwała tylko głową, potem i te ruchy stały się nietrafnemi, powolnemi i nagle zachrapała na dobre.
 Rozbudziła się i starała się otrzeźwić, ale goście powstali i zaczęto się żegnać, życzyć dobréj nocy, rozchodzić do sypialni.
 Przytém pani Zofia okazała dla siostry jeszcze