Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/114

 Na uboczu siedziała Jadwisia z tą samą miną głuchonieméj, nie podnosząc oczu, sztywna, ponura, obraz dzikości i ograniczenia. Zdawało się, że się wcale nie znają z Adasiem.
 Pan Erazm, pomówiwszy chwil kilka ze starszemi paniami, przysiadł obok Zygmunta.
 — Seweryn zgrał się? — spytał.
 Zygmunt spojrzał zdumiony.
 — A zgrał się. Zkąd pan wie?
 — Ano, słyszałem od twojéj matki.
 — Co? A mama zkąd wié?
 — Chodziła dziś w nocy pod oranżeryą!
 — Trzysta tysięcy piorunów! Ja-bo widzę, że siedzi bardzo nadęta. Będzie dopiéro piekło!
 Skrzywił się i zamyślił markotnie.
 Pan Erazm odszedł, przysiadł się do Jadwisi i chwilę obserwował ją w milczeniu.
 — Panno Jadwigo — rzekł wreszcie — wié pani? Kalifowie Bagdadu daleko lepiej strzegli swoich tajemnic niż pani. Czy mam ten klucz oddać mamie?
 Zarumieniona aż po gałki oczu, wyciągnęła rękę z błagalném spojrzeniem.
 — Oddaję, ale radzę na przyszłość być przezorniejszą. Co będzie, gdy mama zechce skontrolować w nocy całość swojego ogrodu?
 Uśmiech swawolny i pogardliwy zarazem prześlizgnął się po twarzy dziewczyny.
 — O, mamę tam niegdyś tak nastraszyło, że już