Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/118

 — Tracę! — przyznał się szczerze zapytany.
 — A ojciec daje?
 — Ojciec powiada: zapracowałeś i straciłeś, pamiętajże w dwójnasób odrobić, bo ja za twoje zbytki pokutować nie myślę.
 — Bardzo logiczne.
 — Dawać młodemu pieniądze, to szalonemu miecz w rękę! — zdecydowała sentymentalnie pani Zofia.
 — Trudno znowu, aby miał odrazu stary rozum. A nie dać mu wyszumieć i wyszaleć w pełni sił i zapałów, to kiedy wspomni dobrze życie? Niech ma młodość jako dobrą pamiątkę — rzekła panna Felicya.
 Różycki spojrzał na nią z uznaniem.
 — Powiedziała pani wielką i dobrą myśl. Kto z młodości swojej nie ma wspomnień szerokich i bujnych, kto nie upadał i nie dźwigał się, nie bolał, nie szalał, nie radował się, ten nigdy nie będzie człowiekiem.
 — Nowatorstwa, mrzonki, bzdurstwa — oburzyła się pani Zofia. — Ja wierzę tylko w rygor staroświecki.
 — I w pigułki Morrisona! — zakończył pan Erazm.
 Kostuś się roześmiał.
 — U nas w domu nie słyszało się nigdy: nie wolno — ja nie mam téż dla ojca żadnych tajemnic. Gdy zawiniłem, czułem, że muszę odpokutować i praco-