Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/119

wałem w dwójnasób. Ojciec mnie zawsze traktował, jak równego sobie pracownika i towarzysza.
 — Ach, Jan! On był zawsze liberałem.
 — Lata płyną i nic na świecie nie stoi w miejscu — w trącił Adaś.
 — W tém cała zguba! Wierzę tylko w mój system; za stara jestem, by się nowych uczyć!
 — Dysputa gniewała ją: każdy więc umilkł, zachowując zdanie dla siebie. Milczała téż Jadwisia, która mogłaby najlepiej zaświadczyć o doskonałości systemu.
 Klucz zgrzytnął w furcie.
 Kostuś zwiedził zaraz ruiny i wstąpił nawet obejrzeć aryanina w krypcie.
 Jadwisia go tam sprowadziła i otworzyła trumnę.
 Zwłoki zachowane były doskonałe, rysy nawet przetrwały, obciągnięte skórą barwy brudnego wosku.
 W ręku trzymał biblię swojego wyznania.
 Przyglądali się w milczeniu tej resztce, gdy nagle Jadwisia odezwała się szyderczo:
 — Ten także myślał, że świat stoi na miejscu; budował loch dla następców!
 Zdziwiony takiem odezwaniem się dziewczyny, którą za idyotkę uważał, Kostuś spojrzał na nią.
 — Nie boisz się go, kuzynko?
 — Tego trupa? Ja się nawet żywych nie boję.
 Adaś odczytywał napis na trumnie i wmieszał się do rozmowy.