Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/12

 Stara zbierała drobiazgi, które tragarz porywał, śpiesząc się. Ruszyli za nim na stacyę.
 — Ohydna dziura! A brudy! — mruknął mężczyzna.— Ciocia zostanie w bufecie, aż ja się załatwię.
 Potakiwała głową, roztargniona, oglądając ludzi, nastawiając uszu, uśmiechając się wewnętrznem zadowoleniem. On się z tłumem zmieszał, a jednakże wyróżniał się wśród niego. Odgadywało się w nim cudzoziemca.
 Przy rewizyi kufrów urzędnik zadał mu parę pytań, na które odpowiedzieć nie potrafił; ruszał ramionami.
 Wtedy jakiś towarzysz losu powtórzył mu pytanie po francuzku i wytłómaczył urzędnikowi odpowiedź.
 Z tej racyi zawiązała się rozmowa.
 — Pan dobrodziéj do Lwowa?
 — Tak.
 — Z Paryża?
 — Nie. Z Algieru.
 — Oho! Kawał drogi. Ja tylko parę stacyi.
 Kufry zamknięto. Ruszyli razem do bufetu.
 — Będzie panu trudno porozumieć się na drodze, nie posiadając języka.
 — Umiem po polsku.
 — Ach, tak! — rzekł tamten tonem podziwu.