Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/125

w Krzyżopolu, u Tedwinów. Ztamtąd łatwo wyciągnę Kostusia do panien. Tymczasem do widzenia.
 Pożegnał się i wsiadł do powozu.
 Kłąb kurzu opadł za nim, psy żegnały go z całych płuc i przeprowadziły aż na trakt.
 A Stefan, porozumiawszy się z bratem, ponowił swoją propozycyę:
 — Niech mama da mi sto rubli, a Dziembowskiéj jutro nie będzie.
 — Sto rubli! A złotówki mi wczoraj nie oddałeś za rybę.
 — Pewno gdzieś wpadła za podszewkę. Na co mi mamy złotówka!
 Ruszył ramionami i znowu z bratem szeptał.
 — Proszę mu dać sto rubli, dobry projekt! — odezwał się Zygmuś.
 Pani Zofia miała słabość do pierworodnego, zapewne z powodu, że o nią najmniéj dbał.
 Poczęła się wahać, wchodzić w targ.
 Po godzinie umowa stanęła na ośmdziesięciu rublach, z których połowę Stefan dostał do rąk, resztę złożono w depozycie u panny Felicyi.
 Zaraz potem Stefan zniknął. Do czółna swojego złożył sieć, dużą baryłkę, zwołał swoich kompanów rybaków w zdwojonej liczbie i popłynął na połów.
 Gdzie ciągnęli tonie i czy obfite, nie wiadomo.
 Nie wiadomo téż, co mówili w samotności wód i łozy.