Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/129

 O tej samej porze Różyccy dojeżdżali do Rogalów.
 Wokoło las szumiał, a konie zhasane szły stępa. Dotąd rozmawiano o ogólnych przedmiotach; pan Erazm zwlekał ze śledztwem.
 Ale wreszcie kilka wiorst tylko zostało, trzeba było mówić.
 — Adasiu — spytał nagle — dawno poznałeś pannę Jadwigę Holanicką?
 Chłopak, jakby przygotowany był do tego, nie stropił się wcale.
 — Dwa lata temu — odparł spokojnie.
 — A często tam bywałeś?
 — Dosyć. Przez lato zwykle co parę tygodni.
 — A czemuż to chowałeś w tajemnicy przedemną? Nie jestem, zdaje mi się, tyranem.
 — Nie, stryju, ale nie chciałem robić wielkiéj sprawy z czegoś, co rychło minie.
 — Jak to, przecie kochacie się z dziewczyną?
 — Nie było o tém nigdy mowy między nami.
 — Tak? To bardzo idealnie i nawet prawie wierzę, ale przypuszczam, że pomyślałeś o tém i masz zamiar te studya zakończyć ślubem. Czy wasze teorye postępowe inaczéj uczą?
 — Ja, stryju, ani kochać, ani żenić się nie mam prawa. Kto ma już śmierć w sobie, o życiu powinien myśleć bardzo malo. A stryj wiesz, że mam w sobie dziedzictwo matki, suchoty. Nie chciałem stryjowi