Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/13

 Spojrzał po nim uważnie.
 Śmieszny francuz umiejący po polsku.
 Był to młody człowiek, pięknie zbudowany, przystojny, z ruchów, zdradzający wojskowość.
 Twarz miał mocno śniadą, rysy ściągłe, włos tuż przy czaszcze ścięty. Dziwnie przy téj ciemnéj cerze odbijały jasne wąsiki i szare oczy, patrzące hardo i swawolnie z pod płowych brwi i szerokiego czoła.
 Ubiór wskazywał zamożność.
 U drzwi pożegnali się, ale obywatel nie straci! go z oczu.
 Dopilnował, gdy wychodził pod rękę z jakąś staruszką, i w ślad za nimi podążył.
 Zajęli miejsca w jednym przedziale.
 Stara ulokowała się przy oknie i kazała młodemu usiąść naprzeciw.
 — Tylko uważaj teraz! — rzekła, pieszczotliwie gładząc go po głowie.
 — Aha, już wiem! — mruknął do siebie obywatel z drugiego kąta.
 Milczał jednak, póki pociąg nie ruszył. Wtedy dopiero, uchylając panamy, spytał staruszki:
 — Pani dobrodziejce dym nie szkodzi?
 Drgnęła i odwróciła się gwałtownie. Sekundę była bez głosu, czerwona z oczyma pełnemi łez, zasłuchana.
 Potem wyciągnęła do niego rękę drobną, suchą i rzekła, walcząc ze wzruszeniem: