Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/132

stryj mówisz, to rojenia. Ale, żebym nawet w rojeniu winien nie był, powiem jéj, czém jestem. Chociaż pewnie zdziwi się i nie zrozumie, dlaczego to mówię. Stryj ją ma za kobietę, a to dziecko!
 — Mój drogi, nie wierzę w ośmnastoletnie dzieci: niebardzo też wierzę w twoje suchoty, ale jeśli tak jest, szykuj się, że cię rychło wyślę do Egiptu.
 — Ach, nie, stryju! Nic mi nie zależy na kilku latach dłuższego istnienia; dawno się z tą myślą pogodziłem.
 — Łotrze, ale mnie na tém zależy! Nie hodowałem cię na to, żeby tracić. Pozwól, że zachowamy regularną koléj; ja z brzegu, po co mnie odpychasz? Poczekaj!
 Starał się żartować.
 — A gdy się ze swoją uczennicą rozmówisz, powtórzysz mi jej odpowiedź: dobrze?
 — Dobrze, stryju.
 — Ładna dziewczyna. Wiesz co, żeby mnie taka kochała, niełatwo dałbym się śmierci; borykałbym sie do ostatka!
 Adaś smutno się uśmiechnął.
 — Ślimaku! — oburzył się stryj — za moich czasów inna była młodzież! Cóż, jakże ci się nasi goście podobali?
 — Bardzo, stryju! Panna Jamond jest jedyną starą panną bez odrobiny śmieszności, a Konstanty ma wiele zalet.