Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/133

 — Lampart! Co oni tam z Zygmuntem dokazują! A wiesz, z kim go myślą wyswatać?
 — Z Wojniezówną zapewne.
 — Z twoją siostrą.
 — Z Rytą? Ależ, stryju, ona wcale za mąż iść nie chce!
 — Et, banialuki, bo się o nią nikt nie starał.
 — Owszem, znam dwóch, którzy dostali odkosza.
 — Co? Ta może też choruje na suchoty!
 — Nie, ale poszła swoją własną drogą i do małżeństwa nie ma powołania.
 — Zobaczymy. Napisałem już, wzywając ją, i myślę, że tu stanie za parę tygodni.
 — Nie sądzę téż, aby Konstanty okazał się zbyt uległym ciotce i stryjowi. Jemu wcale nie pilno żenić się. Mówił mi, że małżeństwo jest pokutą, na którą zawsze dość czasu.
 — A to mydłek, wygląda jak chodząca uległość! Poczekaj, mnie on nie ujdzie!
 Zajeżdżali pod ganek. Różycki przypomniał sobie naj ważniejszą sprawę i, wysiadając, rzekł do furmana:
 — Jurek, rano ruszaj do miasta i przywieź doktora Zimnickiego. Powiesz mu, że bardzo pilno.
 Jurek wytrzeszczył oczy i rzekł nieśmiało:
 — To może, proszę jaśnie pana, za jednym zachodem i proboszcza zabrać. Tyle drogi! konie bardzo zhasane!
 — Nie rezonować! — upomniał Różycki ostro.