Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/39

nich poręczą ławki, siedziała pochylona ku niemu, trzymając na ręku dziecko, i usypiając je pieszczotą i szeptem.
 — Oto jest pani bilet, kwit i reszta pieniędzy! — rzekł.
 Podniosła ku niemu twarz i wtedy dopiero ją ujrzał wyraźnie.
 — Sapristi! Jaka ładna! — pomyślał, usposobiony nagle pojednawczo, nawet do płaczącego dziecka.
 Kobieta istotnie była bardzo przystojna.
 Szczupła i zgrabna, miała w sobie ujmujący wdzięk wielkiéj prostoty i łagodności.
 Twarz mizerną opromieniały czarne, wielkie smutne oczy i usta delikatnego rysunku.
 Na rysach wycięty był wyraz przedwczesnej dojrzałości i zmęczenia, który tej postaci, bardzo jeszcze latami młodej, dodawał uroku i pociągał zagadkowością i głębią. Wyciągnęła po bilet rękę szczupłą, przejrzystą prawie, i dziękowała zcicha.
 — O, bardzo panu wdzięczna i przepraszam za dziecko. Zwykle jest ciche, ale oto siódmą noc spędza po wagonach i niemiernie zmęczone.
 Osobie nie mówiła, chociaż widać było na jej twarzy bladość ostatecznego wyczerpania.
 — To pani równie daleką odbyła drogę, jak i my z Marsylii.