Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/40

 Mógł już odejść, ale stał w miejscu, ciągle jej się przypatrując.
 — Niech pani spocznie! — rzekł wreszcie. — Ja dziecku ustąpię swojego miejsca, bo spać nie chcę. Pani wygląda niezdrowo.
 — Niech się pan nie krępuje. Przebyło się tyle: wystarczy sił i na resztę. Już niedaleko.
 — Doprawdy, nie pozwolę na to. Ułożymy dziecko wygodnie — tutaj oto. Proszę się niespierać!
 Uśmiechnęła się nieco.
 — Jeśli pan tak grzeczny, to nie mogę odmówić. Tylko się boję, że gdy zmienię pozycyę — gitara koncert rozpocznie!
 Poczerwieniał. Musiała słyszeć i zrozumieć jego poprzednie uwagi franeuzkie.
 Ale wnet się sam rozśmiał.
 — Stało się. Uraziłem panią. Za karę będę niańczył pani drobiazg.
 Wziął dziecko na ręce, starając się to czynić najdelikatniej. Obudziło się jednak i spojrzało nań takiem iż, jak matki, czarnemi źrenicami.
 — Śliczny kociak! — rzekł, tym razem głośno.
 Z za poręczy wyjrzała zdumiona panna Felicya.
 — Patrzcie! Jak ty umiesz z dziećmi się obchodzić!
 — Niech ciocia nie krzyczy, bo ją nastraszy.
 Ale już było za późno. Dzieciak, nie widząc matki, jął wrzeszczeć w niebogłosy.