Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/45

 — Mamy jeszcze godzinę drogi — przed chwilą objaśnił mnie konduktor.
 — No, to dzięki Bogu! Spałam jak zabita. Chodż-że, pozbieramy manatki.
 Wrócił do wagonu. Powitał go okrzyk Toli.
 — Mamo — pan dał Toli han — i cacy pokazał. Tola kocha pana. Tola tam pójdzie.
 Wyrywała się od matki. Zaczynała grymasić.
 — Zbałamucił mi pan córkę — rzekła kobieta z uśmiechem.
 — A dlaczegóż tak do pani podobna! — odparł, biorąc ją na ręce.
 Uśmiech znikł — chłód nagły okrył rysy.
 Tola oddala nowemu towarzyszowi połowę obwarzanka i zatopiła się w kontemplacyi breloków. Kostuś po niewczasie pożałował niefortunnego komplimentu.
 Nagle panna Felicya wydała okrzyk zgrozy.
 — Co to! Awantura! Zgubiłam wszystkie pieniądze. Co to będzie! Co to będzie!
 — Niechże pan pomoże szukać! — szepnęła wdowa, odbierając mu Tolę z rąk.
 Ale on ani się poruszył.
 — Ach, proszę pani — odparł — o zgubieniu wszystkich pieniędzy słyszę kilka razy na dobę. Ciotka moja musi mieć wrażenia. Zaraz się znajdą.
 Jakoż po chwili tragicznego milczenia i poszukiwań — ozwało się głębokie odsapnięcie.