Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/55

 W oddali rysowała się kępa topoli, dwór zapewne i jak okiem sięgnąć, pole złote od zbóż dojrzewających.
 Kostuś obejrzał się, ale bryka dotąd nie wynurzyła się z sośniny. Poszedł tedy daléj, aż u drogi spotkał ogrodzenie i cmentarz.
 Uchylił tedy furtki i wszedł do środka.
 Zdziwiły go nagrobki kamienne, pomniki wspaniałe, starannie utrzymane ścieżki i drzewa.
 Począł tedy czytać napisy grobowe.
 Gdy tak stał i studyował zatarte litery, zbliżył się do niego chłop stary, z grabiami w ręku, i powitał, ciekawie nań patrząc.
 — Wy tu stróżem jesteście? — spytał go Jamond.
 — A tak, panoczku. Pan może krewny moich panów.
 — Nie. Podróżny jestem. A panowie wasi z tego dworu?
 — Ale, tutejsi byli, ale sprzedali majątek. Taki dwór z rąk wypuścić, toć grzech!
 Arka Alkony zwiastowała okropnym hałasem swoje zbliżanie się. Urwała się tedy rozmowa i Kostus wyszedł na drogę.
 Z budy wyjrzała doń oburzona twarz ciotki.
 — Wyobraź sobie, mieliśmy już jeden popas. Ten zbrodniarz. — wskazała na woźnicę — zgubił maźnicę z dziegciem i wracał po nią konno, zosta-