Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/78

niesieni w czasy owe, gotowi sprawę zerwania roztrząsać na nowo.
 — I dla tych gawęd odesłałaś mi pani pierścionek, tłómacząc się, że brata opuścić nie chcesz! Naraziłaś mnie pani na takie upokorzenie, wstyd, zgryzotę. To było nieuczciwie.
 — Dobrze zrobiłam, ludzie mieli racyę! — upierała się panna Felicya.
 — Więc i ja dobrze zrobiłem, że pani nie goniłem, nie błagałem. Miałbym za żonę kobietę bez własnego sądu i zdania.
 — A ja za męża — człowieka tyrana! Odsuwali się coraz dalej od siebie. Kostuś, przypatrujący się tej scenie, całą siłą śmiech hamowały wreszcie nie wytrzymał i parsknął.
 Oboje spojrzeli na niego, potem po sobie i pierwsza panna Felicya zawtórowała synowcowi. Roześmiała się i wyciągnęła do Różyckiego obie dłonie.
 — Nasze siwe włosy teraz nas pogodzą. Zgódźmy się téż, żeśmy oboje nie mieli do małżeństwa powołania, i choć osobno, spełniali obowiązki, które nam życie dało. Teraz za-to ożenimy tego chłopca.
 — Ożenimy, jeśli pani każe, a jednakże ja pani pokażę rachunki i sprowadzę klucznicę Ziębinę! — odezwał się Różycki wesoło.
 — Ja raz jeszcze poproszę o wdowę! — wtrącił Kostuś.