Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/84

 — Otwórz gościnne pokoje i zawołaj mi tu Ziębinę do usług pani. Obiad za godzinę.
 Zwrócił się do panny Fełicyi i, podając jéj ramię, poprowadził ją przez salony do jéj apartamentu.
 — Pani daruje, że mogę w tej chwili dać jéj do usług tylko starą moją klucznicę. Ale w Rogalach jest to jedyna kobieta.
 — Serdecznie panu dziękuję za gościnność! — odparła, rozglądając się z rozkoszą po eleganckim pokoju. — Czuję się jak wędrowiec w porcie bezpiecznym!
 — Pani wina, że tu nie jesteś u siebie — rzekł niepoprawny.
 Wrócił do Kostusia, który pozostał w salonie, oglądając stare obrazy rodzinne na ścianach.
 — To są moje antenaty — rzekł i dodał, wskazując młodego chłopca, wychodzącego właśnie z ogrodu — a to mój następca.
 Jamond ujrzał przed sobą człowieka nizkiego wzrostu, nikłéj budowy, twarzy bez zarostu i wyrazu.
 Blada cera, blade oczy, blade włosy, na czole i ustach rys miękkości i marzycielstwa.
 Gdy po zapoznaniu podali sobie ręce, miękka, dłoń zginęła prawie w jego muskularnéj prawicy.
 A jednak poczuł odrazu dla tego chłopca niepojętą sympatyę, jako zawsze żywił dla dzieci i starych a niedołężnych. Było to poczucie swojéj własnéj mocy i charakteru.